حکایت آب وقمقمه

هومن سیدی (زاده ۱۳۵۹ در رشت) کارگردان، فیلمنامه‌نویس و بازیگر سینما و تئاتر و تلویزیون ایرانی است.هومن سیدی پس از پایان دوره متوسطه و دریافت دیپلم گرافیککار خود را با حضور در کلاس‌های انجمن سینمای جوان رشت و ساخت چند فیلم کوتاه آغاز کرد. سپس به تهران آمد و در کلاس‌های بازیگری کارنامه به مدیریت پرویز پرستویی شرکت کرد. او فرزند دوم خانواده است و ۲ برادر (حامد و هامون) و یک خواهر (هیلدا) دارد. مادرش بازنشسته نیروی دریایی است و پدرش بازنشسته کارمند بانک کشاورزی.سیدی در سال ۱۳۸۵ با آزاده صمدی ازدواج کرد و در سال ۱۳۹۲ از او جدا شد. هومن سیدی در اوایل دهه هشتاد در فیلم یک تکه نان کنار رضا کیانیان بازی کرد و سپس نقش کوتاهی را درپهارشنبه سوری اصغر فرهادی ایفا کرد. او برای بازی در نقش اصلی پا برهنه در بهشت بهرام توکلی انتخاب شد. این فیلم اولین فیلم بلند بهرام توکلی بود که باعث شهرت او شد و سیدی هم کاندیدای جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد در  جشن خانه سینما شد. هومن سیدی در زمینه تئاتر در همسایه آقا و مشروطه بانو دو اثر حسین کیانی به ایفای نقش پرداخت. از کارهای او در تلویزیون می‌توان به سریال‌های راه بی پایان همایون اسعدیان و تا ثریا ساخته سیروس مقدم و تله فیلم‌های سایاب محمد علی سجادی و اگر باران ببارد روح الله حجازی اشاره کرد.  علاوه بر دریافت جایزه بازیگری از انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در سی و سومین جشنواره فیلم فجر سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در بخش سودای سیمرغ به هومن سیدی برای فیلم من دیه گو مارادونا هستم تعلق گرفت. وی همچنین در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر د حکایت آب وقمقمه...ادامه مطلب

حکایت آب وقمقمه...

هومن سیدی (زاده ۱۳۵۹ در رشت) کارگردان، فیلمنامه‌نویس و بازیگر سینما و تئاتر و تلویزیون ایرانی است.هومن سیدی پس از پایان دوره متوسطه و دریافت دیپلم گرافیککار خود را با حضور در کلاس‌های انجمن سینمای جو حکایت آب وقمقمه...ادامه مطلب

  نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی چنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی وعظت حکایت آب وقمقمه...ادامه مطلب

ماه بالای سر آبادی است ، اهل آبادی در خواب. روی این مهتابی ، خشت غربت را می بویم. باغ همسایه چراغش روشن، من چراغم خاموش ، ماه تابیده به بشقاب خیار ، به لب کوزه آب. + نوشته شده در  سه شنبه دهم مرداد ۱۳۹۶ساعت 10:24  توسط محمود اسدی  |  حکایت آب وقمقمه...ادامه مطلب

ای در درون جانم و جان از تو بی خبروز تو جهان پر است و جهان از تو بی خبرچون پی برد به تو دل و جانم که جاوداندر جان و در دلی دل و جان از تو بی خبرای عقل پیر و بخت جوان گرد راه توپیر از تو بی نشان و جوان از تو بی خبرنقش تو در خیال و خیال از تو بی نصیبنام تو بر زبان و زبان از تو بی خبراز تو خبر به نام و نشان است خلق راوآنگه همه به نام و نشان از تو بی خبرجویندگان جوهر دریای کنه تودر وادی یقین و گمان از تو بی خبرچون بی خبر بود مگس از پر جبرئیلاز تو خبر دهند و چنان از تو بی خبرشرح و بیان تو چه کنم زانکه تا ابدشرح از تو عاجز است و بیان از تو بی خبرعطار اگرچه نعرهٔ عشق تو می‌زندهستند جمله نعره‌زنان از تو بی خبر http://telegram.me/Hamsangar1357 + نوشته شده در  دوشنبه نهم مرداد ۱۳۹۶ساعت 9:50&nbsp توسط محمود اسدی  |  حکایت آب وقمقمه...ادامه مطلب

ماه بالای سر آبادی است ، اهل آبادی در خواب. روی این مهتابی ، خشت غربت را می بویم. باغ همسایه چراغش روشن، من چراغم خاموش ، ماه تابیده به بشقاب خیار ، به لب کوزه آب. + نوشته شده در  سه شنبه دهم مرداد ۱۳۹۶ساعت 10:24&nbsp توسط محمود اسدی  |  حکایت آب وقمقمه...ادامه مطلب

تولدی دوباره ست. در سرای بی کسی که کسی نیست.                                                                           و در پسش مرگی دوباره.            و تسلسل این چرخه بی همتا.                                                                   ادامه دارد. من از این چرخ ها بسیار دیدم.                                                                                                                که تو را پوچ میکند و هیچ، ای خوف انگیز!                                                                                                و ای بی همتای عالمیان.                                                                       براستی تو کدام چرخه ای که چرخ نداری؟          ولی میچرخی.بر تسلسل این چرخه بی همتا.                            ادامه دارد . . .                                                                                                                       مرز ادامه اش و اتمامش فقط نفس است.                                                                                            نفسی تازه کنیم ای همنفس.  نفسی تازه کنیم ای همقفس.نفسی تازه کنیم . . .           ادامه دارد.                                                                                                     حکایت آب وقمقمه...ادامه مطلب

پیرمردی دیدم. پیرمردی دیدم از جنس درخت. پیرمردی از جنس زمان،   که بر گذر جوی نشسته امان از جوی های سربریده. امان از پیرمرد فرزانه! و آن لب های خشکیده اش.                                                                                     امان از دل های فسرده و غمگین که کاری نمی برند از پیش و امان از زمان های بی گداز.                                  پیرمردی دیدم. از روز ازل. میبرم خاطره اش.                                                                                                              عاشق نغمه ی بیداری او من هستم.            که بر این گذار تنهایی میگفت.دوستان برشکنید.                     میکشم دردی  میزنم دردی براین غبار خشت الود                                                                                  که براین سفال اتاقم نشسته است.                                                                                                 پیرمردی دیدم. که میگفت کمرم داغون است دلم شاد و . . .     و غذایم سجاده هر گوشه دنیا.                                              م.ا.نوید       + نوشته شده در  پنجشنبه دوازدهم مرداد ۱۳۹۶ساعت 19:59&nbsp توسط محمود اسدی  |  حکایت آب وقمقمه...ادامه مطلب

درخت گردویی در خونه ما است.سن این درخت بالغ بر سی سال است.بسیار درخت زیبایی ست طوری که اگه ساعت ها بشینی و نگاش کنی سیر نمیشی.یادمه وقتی بچه بودم چند بار هوس بالا رفتن از تنه اش به سرم زد وقتی اومدم بالا برم با کله خوردم زمین.البته من از اون بچه های تیز و بز بودم که وِل کنه قضیه نبودم.برای همین چندبار دیگه هم رفتم که از درخت بالا برم و لی باز هم زمین میخوردم.یه بار یه نفر اومد خونه مون که انگار یه چیز هایی حالیش بود گفت از این درخت نرو بالا. گفتم چرا؟ گفت این درخت عاقبت نداره.گفتم برای چی؟ گفت این درخت ثمر خوبی نداره. اون روز من حرفش رو تحویل نگرفتم و پیش خودم گفتم ثمر ندادن این درخت چه ربطی به بالا رفتن من از درخت داره؟ چند سال بعد که بزرگتر شدم دیگه میتونستم از درخت بالا برم ولی دیگه به این چیز ها قانع نبودم. دلم میخواست که دیگه حالا ازش گردو هم بچینم برای همین دست دراز میکردم تا گردو بچینم ولی امان از شانس بد ما! گردو همیشه یا نارس بود یا کوز و یه درد نخور.بعد از مدتی دیگه نه دلم میخواست از درختش بالا برم نه دلم گردوش رو میخواست.به این نتیجه رسیدم که این همه سال که من از این درخت بالا میرفتم بی نتیجه بود و حرف اون شخصی که به من این رو گفت درست بود.                                 از مجموعه خانه نامه    م.ا.نوید + نوشته شده در  جمعه سیزدهم مرداد ۱۳۹۶ساعت 10:50& حکایت آب وقمقمه...ادامه مطلب